บทเรียนเหตุการณ์ตากใบ ใคร?ได้...ใคร?เสีย...

          25 ตุลาคม 2547 เหตุการณ์สลายการชุมนุมที่หน้า สภ.ตากใบ จ.นราธิวาส ซึ่งปีนี้ย่างเข้าสู่ปีที่ 11 ของการเกิดเหตุการณ์ ซึ่งหลายองค์กรต่างเตรียมการจัดกิจกรรมเพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์ พร้อมทั้งมีการยกย่อง เชิดชูให้เป็น“วีรชน 25 ตุลากับเหตุการณ์ตากใบ”

         ความเป็นมาของเหตุการณ์ตากใบเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าผู้อ่านหลายท่านคงจะทราบเรื่องดี ว่าได้เกิดอะไรขึ้นนำไปสู่การเสียชีวิตของผู้ชุมนุมหลายสิบรายในวันนั้น

         บทความในเว็บไซต์สำนักสื่อ Wartani เรื่อง “โศกนาฏกรรมเหตุการณ์ตากใบ”ประวัติศาสตร์บาดแผลที่รัฐต้องทบทวน ซึ่งเขียนโดย Zawawee Jujur ซึ่งแอดมินขอยกมากล่าวอ้างเพียงบางช่วงบางตอน

         “วีรชน 25 ตุลากับเหตุการณ์ตากใบ” สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประวัติศาสตร์ของพื้นที่ ที่คนในพื้นที่ต้องจดจำ ปัญญาชนอย่างเรา ควรคิดว่าจะนำประวัติศาสตร์นี้เป็นบทเรียนได้อย่างไร สิ่งที่เกิดขึ้น เป็นความผิดพลาดของเจ้าหน้าที่รัฐในการสลายการชุมนุม เมื่อเกิดความผิดพลาดแล้ว อะไรเป็นสิ่งที่เป็นความรับผิดชอบต่อการกระทำเช่นนี้ การเยียวยาจากรัฐเป็นคำตอบสุดท้ายแล้วรึ ผมเองก็ไม่รู้ อยากให้เราในฐานะปัญญาชนเอามาคิด วิเคราะห์เอง และสิ่งสำคัญ ความพึงพอใจของประชาชน ที่ถูกกระทำ การได้รับทรัพย์เยียวยา ประชาชนที่ถูกกระทำ มีความพอใจขนาดไหน เราในฐานะปัญญาชนสามารถหาคำตอบเองได้ ซึ่งผมก็ไม่สามารถที่จะพูดหรือตอบแทนคนเหล่านั้นได้ สิ่งที่เราควรตระหนักคือ บทเรียนครั้งนี้ “เราได้อะไร สังคมได้อะไร หากเหตุการณ์ลักษณะนี้เกิดขึ้นในอนาคต รัฐจะแก้ปัญหาอย่างไร นี่คือบทเรียนที่ปัญญาชนอย่างเรา ต้องนำมาคิด”
      ผมเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งที่ผู้เขียนสื่อเป็นประเด็นคำถาม? 

• “เราได้อะไร สังคมได้อะไร 
• หากเหตุการณ์ลักษณะนี้เกิดขึ้นในอนาคต รัฐจะแก้ปัญหาอย่างไร ?

นี่คือบทเรียนที่ปัญญาชนอย่างเรา ต้องนำมาคิด”

       ก่อนอื่นเราต้องตั้งคำถามก่อนว่าผู้ที่ไปชุมนุมหน้า สภ.ตากใบในวันนั้น ไปด้วยสาเหตุอะไร?...

       การรวมตัวกันของประชาชนจำนวนมากที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องธรรมดา เหตุเกิดจากเจ้าหน้าที่รัฐได้ดำเนินการจับกุมชาย 6 คน ซึ่งทำหน้าที่ ชรบ. ในข้อหายักยอกอาวุธปืนของทางราชการ และแจ้งความอันเป็นเท็จกล่าวอ้างว่า อาวุธปืนถูกผู้ก่อความไม่สงบช่วงชิงไป ระหว่างนั้นเริ่มมีกลุ่มวัยรุ่นรวมตัวปิดล้อมโรงพักเป็นจำนวนมาก เพื่อเรียกร้องทำการกดดันให้มีการปล่อยตัวผู้ถูกจับกุม ซึ่งในเวลาต่อมามีกลุ่มไม่หวังดีแอบแฝงสร้างสถานการณ์ พร้อมทั้งใช้อาวุธก้อนหินขว้างปา จนนำไปสู่การสลายการชุมนุม แต่จุดที่นำไปสู่โศกนาฏกรรมจริง ๆ คือการเคลื่อนย้ายผู้ชุมนุมจำนวนมากด้วยการนอนราบทับซ้อนกัน ผู้ชุมนุมมีสุขภาพอ่อนแออยู่แล้วเพราะอยู่ในห้วงเทศกาลถือศีลอด จากแรงกดทับ ขาดอากาศหายใจ จนเกิดการสูญเสียขึ้น

       อย่าลืมว่า ณ ห้วงเวลานั้น มีหลายเหตุการณ์ด้วยกันที่เจ้าหน้าที่ควบคุมตัวผู้ต้องสงสัยจะมีการปล่อยข่าวแบบปากต่อปากทั้งข่าวจริงข่าวลวงสร้างกระแสบิดเบือนความจริง สร้างความเกลียดชัง จนเกิดกระแสการรวมตัวกันขึ้นของกลุ่มมวลชนเป็นร้อยเป็นพันคนได้เพียงไม่กี่นาที แต่มวลชนที่มานั้น มาด้วยอารมณ์โกรธ ฉุนเฉียว ไร้สติยากแก่การควบคุม แล้วใคร? คือผู้ที่ทำการปลุกระดมมวลชนตัวฉกาจ การรวมตัวอย่างได้ผลและรวดเร็วปานนั้นในแต่ละหมู่บ้านย่อมมีแกนนำกลุ่มขบวนการแฝงตัวอยู่เพื่อหลอกใช้ประชาชน

        อยากจะตั้งคำถามกลับไปว่า “เหตุการณ์ตากใบ 

• ใคร? ได้..
• ใคร? เสีย 
• ใคร? ได้ผลประโยชน์ และ
• ใคร? คือผู้รับกรรม”

         เหตุการณ์ได้ผ่ามา 11 ปี เราได้บทเรียนอะไรบ้างจากความสูญเสียดังกล่าว สิ่งหนึ่งที่เป็นความจริงคือ ผู้ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ตากใบ ต้องการอยู่อย่างสงบสุข แต่กลับมีกลุ่มนักศึกษา-กลุ่ม NGOs พยายามปลุกผีตากใบขึ้นมาเพื่ออะไร? หรือกลุ่ม องค์กรเหล่านี้ต้องการตอกย้ำรอยแผลให้กับผู้ที่สูญเสีย
“โศกนาฏกรรมตากใบ" ประชาชนและเจ้าหน้าที่รัฐต่างตกเป็นเหยื่อของกลุ่มขบวนการโจรใต้ฟาตอนี ที่ได้วางกับดักจัดฉากขึ้นมา สุดท้ายนำเหตุการณ์ดังกล่าวมาทำการเคลื่อนไหวเชิงสัญลักษณ์ตอกย้ำความผิดพลาดของเจ้าหน้าที่เพื่อต้องการสื่อไปยังองค์กรระหว่างประเทศ

         กล่าวอย่างตรงไป-ตรงมา การขุดคุ้ยรำลึกเหตุการณ์ตากใบในทุกปี เป็นการสะกิดบาดแผลความผิดพลาดของเจ้าหน้าที่รัฐในการแก้ปัญหา แต่ในอีกมิติหนึ่งเป็นการดีที่จะสื่อให้เห็นว่า กลุ่มขบวนการโจรใต้แบ่งแยกดินแดน คือผู้อยู่เบื้องหลังความสูญเสียเหตุการณ์ตากใบ ในวันนั้น อีกทั้งหลังเกิดเหตุการณ์ผสมโรงด้วย "องค์กรแนวร่วมโจรใต้" ใช้ความตายของผู้คนในการกอบโกยผลประโยชน์เพื่อองค์กรของตัวเอง โดยไม่ใยดีคราบน้ำตาของครอบครัวผู้สูญเสียเหตุการณ์ตากใบ”

        “โจรใต้และองค์กรแนวร่วมหยุดเสียทีเถอะ!!!..หยุดหากิน หาผลประโยชน์บนกองทุกข์พี่น้องตากใบ”

บทความ cr.เพจลมหายใจที่ปลายด้ามขวาน....